Examens en aanloop naar mijn stage in de UK

De examenperiode, je weet wel die periode waar je gedachten afdwalen naar alles en iedereen zolang die maar niet voorkomen in die veel te dikke cursus.
Die arme mooie boom, verwerkt tot een bundel wijsheid voor de onwetenden. En dan dat ene blad. Dat ene blad dat je al een uur aangaapt en je smeekt om eindelijk een keer omgedraait te worden. Ik hou het nu al zo lang vol, ik denk er niet aan om toe te geven.

Ach morgen het allerlaatste uit een lange, zware reeks. "Event en congres management" staat in grote zwarte, niet zo sierlijke, letters te lezen op mijn veel te felle, rode voorblad.

Sinds dat ene blad noch steeds weigert zich over te geven en vanzelf om te draaien, en ik weiger om toe te geven aan zijn smeekbeden, schrijf ik hier maar eens iets in die blog.

Alles gaat goed. Een licht slaap tekort, licht doorschijnende tekenen van mentale uitputting, een kamer die meer weg heeft van je zus haar rommelkast en je hart dat nu al smacht naar dat moment waarop je de laatste woorden van je mondelinge examen eindelijk uit je keel geperst krijgt.

Tegelijkertijd toch ook dat gevoel van opluchting. Ik ben er bijna. Nog even volhouden... of toch niet want over exact één week zal ik voor 4maanden vaarwel zeggen aan het bekende. Die buitenlandse stage die eens zo ver weg leek te zijn.. ineens staat ze daar dan toch. Plots besef ik dat die ene week die me hier nog rest misschien wel wat te kort zal zijn om nog aan alles en iedereen "tot ziens" te zeggen.

Misschien wel te kort opdat ik eindelijk eens kan vertrekken en zeggen dat ik weldegelijk alles bij me heb. Ach we zien wel, een mens loopt immers niet in 7 sloten tegelijk.

Ik heb uiteindelijk, na een lange zoektocht, een klein bedrijfje, Internship-UK en deel van Gift-Tours, gevonden in New Romney, Kent. Een klein, typisch engels dorpje op wandelafstand van de zee.

Oh een kusttram denk je dan. Nee niet aanwezig.
Geen probleem denk ik. Ik neem de trein wel. Wederom een teleurstelling.

Er is geen station in New Romney zegt een lage stem aan de andere kant van de telefoon. Ik vraag beleefd of ik dan mijn paard en bijhorende kar reeds kan bestellen. De man aan de andere kant lijkt verrast door mijn vraag..

"Zei ik iets verkeerd?" flitst er plots door me heen. De man aan de andere kant heeft zich blijkbaar herpakt.

Dat zal niet nodig zijn meneer. Even dacht ik dat hij me een fiets met bijhorende regenjas zou aanbieden. Een korte stilte maar het lijkt alsof hij dan toch eindelijk de moed vindt waar hij naar op zoek was.. Ik wacht gespannen af.

Er is een miniatuur stoomtrein die u kan nemen langs de gehele kustlijn. Poets wederom poets denk je dan. Wist ik veel dat die man er achteraf helemaal niet mee bleek te lachen.

Ok geen nood, dan maar een stoomtreinkustlijn (ik denk dat ik de eerste persoon ben in de geschiedenis van de literatuur die zo een woord aanhaalt...?).

Plots lijkt hij zich te herrineren dat het toch ook wel mogelijk is om een bus te nemen. VICTORY. Er is wel degelijk een bushalte, een paar straten van mijn huisje, als ik daar ooit geraak want ik zal wss verblijven in het Littlestone hotel.
Een klein hotel niet zo ver van de zee en nog minder ver van het centrum. Nou ja centrum, zeg maar kruispunt.

Opgelucht dat er toch een mogelijkheid bestaat uit dit idylische dorp te geraken als een keer de grote stad ga opzoeken of overhuis ga voor voor het Black Ice Concert van AC/DC in het sportpaleis

Het bedrijf waar ik ga werken heeft nog buitenlandse studenten. Ik zal mijn tijd slijten in een klein gezellig huisje, Windsor. Ik zal er samenwonen met 5 andere studenten. Eentje is Amerikaan, eentje italiaanse en eentje is afkomstig uit Frankrijk, de ander uit zuid-afrika en zelfs een hollandse, voor ieder wat wils dus.

Ik kijk dus wel uit naar mijn stage en accomodatie in de UK. Ik zou eerst naar Londen gaan maar die kans krijg ik ergens in de loop van mijn stage nog wel.

Vermits ik honger heb denk ik dat ik het hierbij ga laten. I will keep you up to date ;).

Cheers